ای حقیقت بهار 

ای شکوفه ها برای مقدمت در انتظار

غنچه ها برای دیدنت به شاخه ها 

هر یکی سرک کشد ز شاخسار

ای تو آفتاب

رشد سبزه ها ز توست

روشنی چشم ها ز توست 

ای مسافرم بیا

تک سوار قرنهای انتظار

تا حالا شده بنشینیم و ببینیم چقدر این احساس را داریم که کسی دارد ما را می بیند؟ آیا توجه کرده اید? اگر جایی باشیم? جلسه ای? مهمانی یا مراسم عروسی و کسی در حال فیلم برداری باشد؟ سعی میکنیم مرتب و منظم باشیم و احیاناً اگر کمی راحت نشسته باشیم؟خودمان را جمع و جور کنیم! چرا ؟ چون مطمئن هستیم که حرکات ما در حال ضبط است و بزودی توسط عده ای دیده می شود؟اما این ایمان و اطمینان در ما ضعیف است که خداوند و حجت خدا(عج) همیشه و همه جا ما را می بینند! اگرضعیف نبود این باور ما؟ خیلی از کارها را انجام نمیدادیم…! بیائیم تمرین کنیم زیر نظر بودنمان را… شاید روزی برسد که دیر باشد و زمان جبران نباشد…

از خدا بخواهیم برساند صاحب کار را؛ با او باشیم. حالا اگر رساند؛ رساند ! اگر نرساند، دور نرویم از کنار او، از رضای او دور نرویم. او می بیند، او می داند حرفهایی که ما به همدیگر می زنیم. او عین الله الناظره است و جلوتر از ماها می شنود حرف ما را؛ بلکه خودمان که حرف می زنیم این صدا از لب می آید به [طرف] گوش، فاصله ای دارد، او جلوتر از این فاصله، حرف خودمان را می شنود، از خودمان، کلام خودمان را؛ آن وقت [آیا] ما می توانیم کاری بکنیم که او نفهمد؟ می توانیم کاری بکنیم که او نداند؟ 

آیت الله بهجت (رحمه الله علیه)